پدیده اکسیداسیون و ایجاد پیل های الکتروشیمیایی در اطراف آرماتور ( خوردگی آرماتور )
آرماتور از جنس فولاد ( آهن + کمتر از 2 درصد کربن ) می باشد و یک نوع آلیاژ است. لذا هر دو نقطه از این آلیاژ در همسایگی یکدیگر کاملاً از نظر مینرالوژی و ریز ساختاری و همچنین سطح انرژی تفاوت دارند. این اختلاف در سطح انرژی منجر به ایجاد تفاوت در اکتیویته این نقاط نسبت به یکدیگر می گردد و ناحیه ای که اکتیویته بالاتری دارد در شرایط خاصی مثل حضور آب، اکسیژن و یک یون فعال در جهت جابجا نمودن الکترونها، تمایل به از دست دادن الکترون ( اکسید شدن ) خواهد داشت.
لذا زمانیکه یک یون فعال همانند کلراید خود را از طریق لوله های مویین بتن به اطراف آرماتور برساند، طی یک مکانیزم ساده شروع به جابجایی الکترون از ناحیه اکتیو تر ( آند ) به ناحیه با اکتیویته پایین تر ( کاتد ) نموده و یک پیل الکترو شیمیایی بسیار کوچک ایجاد می نماید که آن نواحی در حکم الکترودها و خود این یون و محیط مرطوب در حکم الکترولیت این پیل ایفای نقش می نمایند.
نکته قابل توجه در این فرآیند علاوه بر از بین رفتن آرماتور، افزایش حجم شدید ایجاد شده و ایجاد تنشهای فشاری بسیار شدید میباشد و بالطبع تنش بوجود آمده در اطراف آرماتور، طی گذشت زمان می تواند به راحتی کاور بتنی را از زمینه بتنی جدا نماید.
پس از این مرحله سرعت این فرآیند بدلیل دسترسی راحت تر یونهای کلراید و .. به آرماتورهای لایه های بعدی افزایش چشمگیری یافته و در واقع تخریب سازه بصورت تصاعدی پیش خواهد رفت.
